Havamal

IV. Píslir og rúnir

1.  

   Veit eg að eg hékk

   vindgameiði á

   nætur allar níu,

   geiri undaður

   og gefinn Óðni,

   sjálfur sjálfum mér,

   á þeim meiði

   er manngi veit

   hvers af rótum renn.

2.  

   Við hleifi mig sældu

   né við horni-gi.

   Nýsta eg niður,

   nam eg upp rúnar,

   æpandi nam,

   féll eg aftur þaðan.

3.  

   Fimbulljóð níu

   nam ef af inum frægja syni

   Bölþorns, Bestlu föður.

   Og eg drykk of gat

   ins dýra mjaðar,

   ausin Óðreri.

4.  

   Þá nam eg frævast

   og fróður vera

   og vaxa og vel hafast,

   orð mér af orði

   orðs leitaði,

   verk mér af verki

   verks leitaði.

5.  

   Rúnar munt þú finna

   og ráðna stafi,

   mjög stóra stafi,

   mjög stinna stafi,

   er fáði fimbulþulur

   og gerðu ginnregin

   og reist Hroftur rögna.

6.  

   Óðinn með ásum,

   en fyr álfum Dáinn,

   Dvalinn dvergum fyrir,

   Ásviður jötnum fyrir.

   Eg reist sjálfur sumar.

7.  

   Veistu hve rísta skal?

   Veistu hve ráða skal?

   Veistu hve fáa skal?

   Veistu hve freista skal?

   Veistu hve biðja skal?

   Veistu hve blóta skal?

   Veistu hve senda skal?

   Veistu hve sóa skal?

8.  

   Betra er óbeðið

   en sé ofblótið.

   Ey sér til gildis gjöf.

   Betra er ósent

   en sé ofsóið.

   Svo Þundur um reist

   fyr þjóða rök,

   þar hann upp um reis,

   er hann aftur of kom.

    

   V. Galdur

9.  

   Ljóð eg þau kann

   er kann-at þjóðans kona

   og mannskis mögur.

   Hjálp heitir eitt,

   en það þér hjálpa mun

   við sökum og sorgum

   og sútum görvöllum.

10.  

    Það kann eg annað

    er þurfu ýta synir,

    þeir er vilja læknar lifa.

11.  

    Það kann eg hið þriðja:

    ef mér verður þörf mikil

    hafts við mína heiftmögu,

    eggjar eg deyfi minna andskota,

    bíta-t þeim vopn né velir.

12.  

    Það kann eg ið fjórða:

    ef mér fyrðar bera

    bönd að bóglimum,

    svo eg gel

    að eg ganga má,

    sprettur mér af fótum fjötur,

    en af höndum haft.

13.  

    Það kann eg ið fimmta:

    Ef eg sé af fári skotinn

    flein í fóki vaða,

    fýgur-a hann svo stinnt

    að eg stöðvig-a-g,

    ef eg hann sjónum of sé'g.

14.  

    Það kann eg ið sétta:

    Ef mig særir þegn

    á rótum rás viðar,

    og þann hal

    er mig heifta kveður,

    þann eta mein heldur en mig.

15.  

    Það kann eg ið sjöunda:

    Ef eg sé hávan loga

    sal um sessmögum,

    brennur-at svo breitt,

    að eg honum bjargig-a-g.

    þann kann eg galdur að gala.

16.  

    Það kann eg ið átta,

    er öllum er

    nytsamlegt að nema:

    Hvar er hatur vex

    með hildings sonum

    það má eg bæta brátt.

17.  

    Það kann eg ið níunda:

    Ef mig nauður um stendur

    að bjarga fari mínu á floti,

    vind eg kyrri

    vogi á

    og svæfi'g allan sæ.

18.  

    Það kann eg ið tíunda:

    Ef eg sé túnriður

    leika lofti á,

    eg svo vinn'g

    að þeir villir fara

    sinna heimhama,

    sinna heimhuga.

19.  

    Það kann eg ið ellefta:

    Ef eg skal til orrustu

    leiða langvini,

    und randir eg gel,

    en þeir með ríki fara

    heilir hildar til,

    heilir hildi frá,

    koma þeir heilir hvaðan.

20.  

    Það kann ef ið tólfta:

    Ef eg sé að tré uppi

    váfa virgilná,

    svo eg ríst

    og í rúnum fá'g

    að sá gengur gumi

    og mælir við mig.

21.  

    Það kann eg ið þrettánda:

    ef eg skal þegn ungan

    verpa vatni á,

    mun-at hann falla,

    þótt hann í fólk komi:

    hnígur-a sá halur fyr hjörum.

22.  

    Það kann eg ið fjórtánda:

    ef eg skal fyrða liði

    telja tíva fyrir,

    ása og álfa

    eg kann allra skil.

    Fár kann ósnotur svo.

23.  

    Það kann eg ið fimmtánda

    er gól Þjóðrerir

    dvergur fyr Dellings dyrum.

    Afl gól hann ásum,

    en álfum frama,

    hyggju Hroftatý.

24.  

    Það kann eg ið sextánda:

    Ef eg vil ins svinna mans

    hafa geð allt og gaman,

    hugi eg hverfi

    hvítarmri konu

    og sný eg hennar öllum sefa.

25.  

    Það kann eg ið sautjánda

    að mig mun seint firrast

    ið manunga man.

    Ljóða þessa

    munðu, Loddfáfnir,

    lengi vanur vera.

    Þó sé þér góð ef þú getur,

    nýt ef þú nemur,

    þörf ef þú þiggur.

26.  

    Það kann eg ið átjánda,

    er eg æva kenni'g

    mey né manns konu,

    - allt er betra

    er einn um kann;

    það fylgir ljóða lokum, -

    nema þeirri einni

    er mig armi ver

    eða mín systir sé.
    

    VI. Ljóðalok

27. Nú eru Háva mál kveðin
    Háva höllu í,
    allþörf ýta sonum,
    óþörf jötna sonum.
    Heill sá er kvað!
    Heill sá er kann!
    Njóti sá er nam!
    Heilir þeir er hlýddu!

Runes Index

Learn about the Sacrifice for the Runes

Icelandic Rune Song

Content © 2003, Michael J Dangler
Updated on 02/18/2003. Site Credits / Email Me!
Basic site design from ADF.org
(Yes, I stole it!)